[یادداشت]
چهارشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۷، ۰۷:۱۱ ق.ظ
امضا شکستِ متن نیست؟
شاعر متنی را بنا میکند تا در حجمِ خالیِ متن، نامی نو بیابد. تا در خلأ متن از نامِ خود و از خود تهی شود و به متنی برسد که تفصیلِ نامِ اوست.
اما در انتهای متن، و در لحظهی امضا، دوباره و ناگهان با اسمِ گذشتهی خود مواجه میشود.
آیا امضای پای متن، شکستِ متن است؟
اما مگر امضا شکستهی نام نیست؟
۹۷/۰۳/۰۲