کهف

صورت قشنگ تو را توی یک دهلیز سنگی در دلم نگه می‌دارم و با خودم فکر می‌کنم که هرچه‌قدر هم که زمان بگذرد، و دلم اگر ویرانه‌تر از این هم که هست بشود، خیال خوش تو یک جا در یک کنجی آخرین پناهم خواهد بود. یک وقت یک جا تو را توی بغلم می‌گیرم، و خاکی که آن ساعت رویش ایستاده باشیم، عزیزترین جای زمین است، و هم تو می‌دانی چرا هم من.