کهف

1

اگرچه

روییدن خار است در تن

اما

تاب آر

کلمه را

تاب آر

2

نشسته بودم

و لبهای گویایم را

در کنارم گذاشته بودم

_خاموش بودند و چیزی نمی گفتند_

تو نزدیک آمدی

چون کمی از آفتاب

بلند و متروک

و لبهایت

_که خشونت صحرا_

لبانم را از من گرفتند

وقتی که می رفتی

گویا شده بودی

و من

صحرای خاموش

زیر کمی از آفتاب

3

تنم را

کلمه خواهم کرد

_اگرچه سخت_

آیا تو

مرا خواهی گفت؟

4

فاجعه

اگرچه بود

اما عمق نداشت

تو

عمق فاجعه بودی

5

بوسیدمت

تا نامت را بدانم

نامت

بوسه بود

6

تو

صحرایی وسیع بودی

_خشک

سوران

زیبا_

بی احتیاط در تو پا گذاشتم

و حالا

سرگردان تر از همیشه

در تو راه می روم

و به افق هایت نگاه می کنم

که بی انتها

و هول آورند

7

صبر کن

تا ماه برآید

آن گاه

به تماشایش منشین