کهف

شکر ایزد را که دیدم روی تو
یافتم ناگه رهی من سوی تو
چشم گریانم ز گریه کُند بود
یافت نور از نرگس جادوی تو
بس بگفتم کو وصال و کو نجاح
برد این کوکو مرا در کوی تو
جست‌وجویی در دلم انداختی
تا ز جست‌وجو روم در جوی تو
خاک را هایی و هویی کی بُدی؟
گر نبودی جذب های و هوی تو

دیدار شمس

در روح نظر کردی

چون روح سفر کردی

ماننده ی بوی گل با باد صبا رقتی

قتل شمس

 پ.ن: از دقیقه پنجم به بعد

آزمودم مرگ من در زندگیست

چون رهم زین زندگی

پایندگیست

عشق از اول چرا خونی بود؟

تا گریزد آنکه بیرونی بود

شماتت