کهف

ما طایفه ی رندان مست نفس یاریم

ما بار نهادستیم چون باد سبکباریم

از خانه گریزانیم وز خلق بپرهیزیم

از هر دو جهان رسته در خانه ی خماریم

سودای تو آتش زد بر خرمن دل هامان

سودایی آن آتش وآن نرگس بیماریم

هر لحظه جنونی نو زاید ز خیال تو

آشفته تر از دیروز ویرانه تر از پاریم

مستیم و پریشان گو زان رو خمشی خوش تر

ورنه ز لب لعلت صدمایه سخن داریم

آذر۹۵