هزار رنگ جدا شد زِ نامِ بی‌رنگ‌اش
هزار نغمه از آن رفتنِ بی‌آهنگ‌اش
گلی که نیست چنان جلوه کرد در بستان
که سرو خم شد و گشتند بلبلان دنگ‌اش
ز خاکِ خویش گذر کن به رازخانه‌ی سنگ
که بذرِ واقعه کِشته‌ست در دلِ سنگ‌اش
کشاندِ-مان سویِ خود در هزارتویِ نگاه
شدیم کشته‌ی آن رنگ و بویِ نیرنگ‌اش
__
نخست عاشقِ تو راهِ خویش می‌پیمود
گرفت نقطه‌ی خالِ تو باز در چنگ‌اش
ز بعدِ فاجعه‌ی اسمِ تو نمی‌گنجد
مساحتِ همه آفاق در دلِ تنگ‌اش
مسافرِ تو چنان غرقِ حیرت است از راه
که ناامیدیِ عالم نمی‌کند لنگ‌اش
۰ نظر
۱۹ فروردين ۹۷ ، ۱۱:۵۷