کهف

شعر از Christian Bobin

به فارسی عرفان پاپری دیانت

در کشاکش تنهایی ام

تو چون سپیده دمیدی

چون آتش زبانه کشیدی

به گستره ی روح من

می آیی و می روی تو مدام

-چون موج که به ساحل-

و سیلاب خنده هایت

در سراسر سرزمین من جاری ست.

#

چون به ژرفای دل ام می نگرم

درون ام را تهی می یابم:

آن جا که همه چیز غرق تاریکی بود

خورشیدی بزرگ می درخشید

آن جا که همه چیز مرده بود

بهار کوچکی می رقصید

آه! دختر کوچکی تمام حجم مرا پر کرد.

باورم نمی شد.

#

تنها دانش راستین عشق است

عشق، آن معمای ناگشودنی