کهف

برفت دلبر و دل سوخت ز آتش دوری

منم که خو بگرفتم به ضعف و رنجوری

فغان که عشوه ی آن ماه شوخ شهرآشوب

به قلبمان شرری زد به جانمان شوری

بدیدمش سر بازار و سر به زیر فکند

نهان نمود رخ از ما و کرد مستوری

عتاب و جور و جفا و فراق رویش را

علاج نیست مگر با شراب انگوری

بیا به باغ و جفاهای گل به چشم ببین

به گوش بشنو ز بلبل حدیث مهجوری:

پیاله زد دو سه و مست گشت و سرخوش رفت

منم کنون و غم عشق و درد مخموری