همیشه خانه باش [یادداشت شخصی]
يكشنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۵، ۱۱:۰۰ ب.ظ
قاعده‌ی عشق این است. که هیچ‌گاه با تو قراری نمی‌گذارد. خبرت نمی‌کند از پیش. قولی نمی‌دهد به تو حتی. یک آن سراغت می‌آید. و هیچ مهم نیست برایش که که تو کجایی و چگونه‌ای. تنها می‌آید. چون کارش تنها رفتن آمدن و البته رفتن است. می‌آید. و اگر در خانه ات باز نباشد، می رود و حتی روی دیوارت نمی‌نویسد که: آمدم نبودی. پس چکار باید کرد؟ باید همیشه آماده بود. برای بارانِ نابه‌هنگام، حتی در خشکسالی که باید زمین را شخم زد. باید تمام وقتت را خالی نگه داری. به این امید که شاید او تنها به یکی از لحظه‌هایت چشم داشته باشد. باید دست‌هایت همیشه خالی نگه داری از کار. تا مبادا یک‌آن بیاید و نتوانی بگیری‌اش. باید رها بود و حاضر. تمامِ آن چیزها که هستند را رها کن و به انتظار آن‌چه نیست بنشین. و به این آگاه باش که او هیچ‌گاه قولی به تو نمی‌دهد.
۹۵/۰۴/۲۷
ھمہ چیز با این محک کشیدہ میشود.
از یاد خوانندہ میبری معشوق ھیچ نیست و در سایہ عشق ورزی عاشق اصالت عاریہ گرفتہ.
اگر عاشق نباشد معشوق قطعا خواھد مرد
(صرفا نظر شخصی بود)