کهف

پاسخ:
ممنون
امیدوارم تصویر خام نبوده باشه

پاسخ:
چه کامنت خوبی

خلاصه : باید گم شد تو هستی. و بعد پیدا شد و بعد نوشت.

در ادامه

1.شمس الدین تبریزی. بجز یه مجوعه مقالات شمس چیز دیگه ای ننوشت. اما مولانا که شاگرد شمس بود مثنوی هفتاد من کاغذ داره. و ما می دونیم که شمس بالاتر رفته بود از مولانا. اما چرا؟ دلیلش اینه به نظر من که شمس گم شده بود در هستی. رفته بود و گره خورده بود و غرق شده بود به قولی. اما مولانا غرق نشده بود تو دریا. سرش بیرون از آب بود. دریا رو میدید و مینوشتش. اما  شمس غرق بود. رفته بود به عمق دریا و دیگه حتی دریا رو هم نمی دید.

2. یک چیز خیلی مهمی که هست بحث تکنیکه. هنرمند  بین دوتا طیف داره حرکت می کنه. از یه طرف باید ببینه و تجربه کنه و زندگی کنه و از یه طرف مطالعه کنه و تکنیک یاد بگیره و تجربه های ذهنی و درونیو  دیده ها و زیسته هاشو با استفاده از تکنیکی که یاد گرفته بنویسه. هنرمند ناچرا باید این وسط باشه و بمونه. و نباید اونقدر غرق خود زندگی بشه که نتونه از زندگی بگه و بنویسه. دلیلش چیه به ننظرت که ما از بایزید و ابوالحسن خرقانی و حلاج و... اثری نداریم اما از عطار و سنایی و...  داریم؟ چون عطار و سنایی باسواد بودن و تکنیک بلد بودن و نویسنده بودن اگرچه شاید مرتبه ی روحی و ذهنیشون خیلی از بایزید  و حلاج پایین تر بوده. هنرمند علاوه بر اینکه باید تجربه کنه زندگی رو تا به قولی بارور بشه اما نباید غرق بشه. ناچرا باید یک جا متوقف بشه. حالا دیگه اینجا یه دوراهیه. اینکه ما میخوایم شاعر باشیم و یا شاعرانه زندگی کنیم. ما میخوایم بیرون از کاغذ زندگی کنیم یا تو کاغذ محدود بشیم. بعضی ها اولی رو انتخاب می کنن و میشن بایزید بعضی ها دومی رو انتخاب میکنن و میشن مثلا عطار. اما در نهایت : هنرمند باید هم زندگی و کار کنه. زندگی و بارور شدن فقط یه بخش از قضیه ست. باید به دنیا اوردن رو هم یادبگیریم. و این تکنیکه و با مطالعه و تمرین حاصل میشه.

3. گفتی اسرار در میان آور/ کو میان اندر این میان که منم.

4. کتاب نامه هایی به شاعر جوان نوشته راینر ماریا ریلکه ترجمه پرویز ناتل خانلری نشر معین به شدت توصیه میشه. خیلی خیلی از این کتاب یاد گرفتم.

پاسخ:
خواهش میکنم