کهف

اثر: اومبرتو سابا

خوابم نمی برد

جاده ای را می بینم

و دشتی پر از درخت

آن‌چه می‌بینم

چون وحشتی

دلم را پریشان می کند

در آن‌جا

در آن دشت

من و او تنها بودیم

من و آن پسربچه.

به یاد می‌آورم

روز عیدِپاک بود

ما در برابرِ آیینی کهن بودیم

اما اگر او _آن پسربچه_

دیگر نمی‌آمد

و فردا دوباره به خوابم برنمی‌گشت...؟

فردا شد

او به خوابم برنگشت

و این اندوهی بزرگ بود

اندوهی به سوی سرخیِ غروب

آن‌چه بین من و او بود

نه دوستی

که عشق بود

آری

عشق بود

این را بعدها فهمیدم.

در آغاز

چه شاد بودم

در میان دریا و تپه های تریست

اما

نمی دانم

نمی دانم چرا امشب خوابم نمی برد

و به آن رویایِ پانزده سال پیش فکر می کنم.

پ.ن: تریست، زادگاه شاعر است.