.

من همیشه وجود خودم را نوعی مکان مقدس خیال کرده‌ام، یعنی که خودم را حرام دانسته‌ام. و دور خودم خطی خیال کرده‌ام که مرا از آن سوی خط، از نامقدس، بیگانه می‌کند. گاهی به آنچه کرده‌ام نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم چرا؟‌ دلیلش غالباً این است که من خودم را مقدس می‌دانم.

گسترهٔ جهان از آشوب مطلق شروع می‌شود و همین‌طور که به من _که مرکزشم_ نزدیک‌تر می‌شود، آسوده‌تر، صلح‌جویانه‌تر، و مظلوم‌تر می‌شود، و علی‌القاعده خطرناک‌تر. 

.

هرچه‌ چشمم روشن‌تر می‌شود ذلیل‌تر می‌شوم.