.
يكشنبه, ۱۸ شهریور ۱۴۰۳، ۰۳:۵۲ ق.ظ
چون کسی که برای مادرش ماتم گیرد، از حزن خم میشدم. ولی چون افتادم شادی کنان جمع شدند. آن فرومایگان بر من جمع شدند، و کسانی که نشناخته بودم مرا دریدند و ساکت نشدند. مثل فاجرانی که برای نان مسخرگی میکنند، دندانهای خود را بر من میافشردند. ای خداوند تا به کی نظر خواهی کرد؟
مزمور سی و پنجم: ۱۷-۱۴
۰۳/۰۶/۱۸