و دیگر از شعاعِ آن دایره ی نور آن سوتر نرفت. و مساحتِ آن نورِ مدور آن سوترِ او شد. گه گاه می دیدندش که در حفره های هوا گیر می افتاد. و تنها وقتی آزاد می شد که سپیده سر می زد و خورشید در رجعتِ دوباره ی خود به او رخصتِ دوبارگی می داد.
بشنوید. از گلوی محمدرضا لطفی
بی خود شده
۰ نظر
۱۹ مرداد ۹۷ ، ۱۳:۵۹