کهف

این طایفه شبیهند به افعی. تنشان یکسره زهر است. زبانشان زهر است. اگر کسی را نخواهند٬ او را می‌گزند و با زهر فلجش می‌کنند. و اگر کسی را بخواهند٬ باز در محبتشان زهر است٬ او را می‌بوسند و با زهر فلجش می‌کنند. در هر دو حالت کشنده و مهلکند. نمی‌فهمند که خطرناک و زهرآلودند و محض همین٬ هیچ احتیاط دهانشان را نمی‌کنند. این پلیدی ذاتی‌ای است که رهایی از آن یک خرد فولادینی می‌طلبد. افعی باید بارها و بارها دهانش را به سنگ بکوبد٬ آن‌قدر بکوبد که دندان نیشش خرد شود٬ یعنی راه زهر زدن را بر خودش ببندند. و هیچ افعی‌ای چنین نمی‌کنند.