[شعر]

کلمه به کلمه

وسیع می‌شدی اما

خاموش

بر چشم‌بندِ تو چیزی نوشته

لجوج با معما

و تاریکی آن‌قدر به خود پیچید

که خنده‌اش گرفت

می‌دانم

سحرگاهِ یک‌روز

آخر

دریا چشم باز می‌کند.