بر باد [شعر]

آن چه اندوخته بودم همه بر باد برفت

در پی غمزه ی آن یار پریزاد برفت

آن جفاجو که ز می چهره برافروخته داشت

آتشی زد به دماغ من و چون باد برفت

زان تظلم که روا داشت به ما مشتاقان

خانه ویران شد و بس ناله و بیداد برفت

دیدی آخر که مرا زار و پریشان بگذاشت

دیدی آخر که چه سان خرم و دلشاد برفت

زان لب لعل شکربار که شیرین را بود

نیک بنگر که چه ها بر سر فرهاد برفت